Het ‘gewone´ leven van iedere dag: een praatje hier, sociaal contact in de supermarkt met de caissière, een begroeting tijdens een wandeling, het hoeft allemaal niet zo ingewikkeld te zijn om heel betekenisvol te kunnen zijn voor de mens. Bottom line: een mens is een mens door andere mensen. En mensen hebben mensen nodig om mens te worden en te blijven!
In het werkveld met onze jongeren, hun ouders en omgeving zitten wij natuurlijk helemaal gebakken tussen al die mensen. Maar wél met de pet op van hulpverlener, in welke vorm dan ook (coach, therapeut, psycholoog etc.) en dat maakt het soms lastig.
Met de beste intenties en het hart op de goede plek zitten we aan tafel met ze en staan we als moeder Theresa’s paraat om het leven van de cliënten te optimaliseren. Om trauma’s weg te poetsen, nieuwe vaardigheden aan te leren, ze sterker te maken. Plannen te maken, doelen op te stellen en de voortgang nauw te evalueren. Vol passie en toewijding want: “wij zijn hulpverleners!”
In mijn opinie word je geen hulpverlener maar bén je dit. Het zit in je of niet. Duizenden opleidingen, titels voor je naam en registraties kun je behalen als hulpverlener. Prachtig en waardevol maar in de kern is hulpverlenen vooral mensenwerk. Het écht kunnen zien en kijken naar de mens die tegenover je aan tafel zit. Door de ogen van een mens en niet met die als hulpverlener.
De hulpverlening is een prachtig beroep maar zit ook vol verleidingen. Verleidingen van superioriteit, om de held te zijn, degene die de touwtjes in handen heeft. Waar, als je niet oplet, onbewust een machtspositie kan ontstaan. En nogmaals: vaak allemaal met de beste intenties. Mijn advies: durf vooral mens te zijn! Durf jezelf te zijn en het ook gewoon even niet meer te weten, daarin schuilt kracht.
Ik kan mij nog goed herinneren toen ik net was gestart in de hulpverlening. Helemaal klaar met mijn rugtas vol belangrijke en benodigde papiertjes en kennis. Ik liep vast in een casus en had echt geen idee hoe ik dit meisje kon bereiken en hoe ik het verder aan moest pakken. Naarstig ging ik opzoek naar allerlei oplossingen, maar geen van allen waren de juiste.
Wat uiteindelijk heeft geholpen is mijn hart te laten spreken richting dit meisje: ik weet het niet. Terwijl ik me ondertussen de meest slechte en falende hulpverlener ooit voelde gebeurde er iets magisch. Het meisje gaf mij terug dat ze het fijn vond om te horen dat ik het ook niet wist. “Het maakt je meer mens” zei ze letterlijk. Deze woorden vergeet ik nooit meer, ik had een ingang waardoor we samen aan de slag konden. Waarin we soms faalde maar uiteindelijk slaagde, ook samen. Er ontstond een mooi warm contact van mens tot mens. Puur, eerlijk, afgestemd en gelijkwaardig.
We weten dat uit verschillende wetenschappelijke onderzoeken is gebleken dat de klik met de hulpverlener de meeste invloed heeft op het behandelresultaat. Werkzame hulpverlening staat of valt met de (vertrouwens)band. Cliënten bouwen die band vooral op vanuit de ervaring dat ook hun hulpverleners mensen zijn. Maar hoe kunnen cliënten deze ontwikkelen als ze niet weten welk mens achter de hulpverlener schuilt? Durf professioneel te werken vanuit eigen kwetsbaarheid. Een mens die volwaardig werknemer is een hulpverlener met heel veel talenten en capaciteiten.
Ik moet vaak terugdenken aan dat ene meisje als ik het nu soms ook even niet weet. Het is niet erg! Het heeft mij de ogen geopend. Een relatie ontstaat tussen twee mensen, niet tussen een expert en een cliënt met een probleem. Een mens heeft een mens nodig. Hulpverleners zijn er al genoeg!
Geschreven door Sophie Tuinder
Om je de best mogelijke ervaring te bieden op onze website, gebruiken wij en derde partijen technieken zoals cookies.
Bekijk onze cookie policy hier.